Mysterieus België

HOPDUVEL BLUES  Als de Hopduvel jou komt halen, dan hoor je zijn tanden, hoor je zijn tanden malen. Ah de Hopduvel, je ziet ‘m niet maar je hoort ‘m wel! Hoor zijn kaken, hoor zijn kaken kraken! En zijn spinnenpoten lijken de grond niet te raken! Ah de Hopduvel brengt kommer en kwel! Hij springt je op de rug en je moet hem dragen, zo ver hij wil, stel maar geen vragen! Ah de Hopduvel, je ziet ‘m niet, maar je ruikt ‘m wel! De Hopduvel plant je zonder genade een klauw of drie tussen je schouderbladen. Ah de Hopduvel brengt kommer en kwel! Hij gromt dat hij komt, hij komt met je spelen. Dan verdeelt hij je in twee gelijke delen. Ah de Hopduvel, je ziet hem niet, maar je voelt ‘m wel! Hoor hem grommen, hoor hem grommen en blazen: kaarsen uit! Kaarsen uit van vechtersbazen! Ah de Hopduvel brengt kommer en kwel!   In het Spoor van de Hopduvel by Audio Theater "Mocht je ergens, waar dan ook, een boek met een dikke zwarte band vinden, een boek dat

Jean Close, een jongeman van een jaar of 25, was verloofd met een meisje uit Neuville. Omdat hij te veel werk had op het veld en met de beesten, restte hem weinig tijd om met zijn geliefde door te brengen. Op een keer ging hij naar de wonderdokter in Cierreux, om een geneesmiddel te halen voor een ziek paard. Onderweg kwam een jonge vrouw naar hem toe gelopen: hij dacht dat het zijn verloofde was en liep eveneens in haar richting, maar toen verdween ze opeens in een dennenbos. ‘Ze speelt verstoppertje!’ glimlachte Jean, en hij ging achter haar aan, haalde haar in, greep haar bij het middel en kuste haar… Maar ontzet deinsde Jean terug, want haar gezicht was koud als marmer. Achter hem weerklonk een schel gelach, en toch was daar niemand. En toen Jean zich weer naar zijn verloofde draaide, bleek hij alleen een takkenbos in zijn armen te houden. Jean gooide de takkenbos weg en nu stond daar ineens een Boze Geest voor hem, die zich voorstelde als Mefisto. ‘Vergeet dat meisje toch