Mysterieus België

    De sage, of legende, van de Vier Heemskinderen en het Ros Beiaard is stevig geworteld in Belgische bodem. In Dendermonde spelen zij de hoofdrol in een van oorsprong middeleeuwse ommegang, die elke tien jaar wordt georganiseerd. Maar Dinant pronkt dan weer met de beroemde Rocher Bayard, waar een hoef van het ros een rots zou hebben gespleten. (Een vloek van Karel de Grote zou de Vier Heemskinderen daar overigens ook in rotsen veranderd hebben, waarna het ros zich solidair verklaarde en zichzelf prompt eveneens deed verstenen.)  Patrick Bernauw doet graag voor u hun enige echte verhaal uit de doeken. Het mag u niet verwonderen dat het om een enigszins oneerbiedige versie gaat. Patrick is nu eenmaal een Aalstenaar, en zoals bekend zijn “die van Aalst zo kwaad / omdat hier ’t Ros Beiaard gaat”. Waarbij met “hier” Dendermonde bedoeld wordt.  Overigens moeten die van Dendermonde ook niet zo hoog van hun toren blazen. Het mooiste beeld van het Ros Beiaard staat in Gen...

Deze vertelling, beste lezer(es), vangt aan op een kille winterse dag in december, ergens in de vroege middeleeuwen, zo rond zestien uur dertig. In die machtige tijd dus, die ook wel eens ‘de duistere middeleeuwen’ wordt genoemd, omdat het toen telkens aardedonker werd op kille winterse dagen in december, zo rond zestien uur dertig [1] . Keizer Karel de Grote regeerde in die dagen roemrijk over onze gewesten en zwaaide zijn scepter af en toe zelfs over de rest van de wereld. Op een keer zwaaide hij zo vervaarlijk met die scepter van hem dat hij een sauspannetje aan scherven stootte, en dat de inhoud het blazoen van heer Aymon van Dendermonde bevlekte. Aangezien heer Aymon een ridder was zonder vrees noch blaam, en ook omdat hij niet over vrouw of wasmachine [2] beschikte, kwam daar uiteraard oorlog van. Een smet op een blazoen, daar werd niet mee gelachen, in die duistere middeleeuwen! De oorlog tussen heer Aymon van Dendermonde en keizer Karel de Grote duurde vele, vele jaren. H...

De streek rond Wéris, bij Durbuy en Barvaux, gelegen tussen de Ourthe en de Aisne, wordt wel eens het Belgische Stonehenge genoemd, vanwege de talrijke prehistorische megalieten die men er aantreft. Je struikelt hier over de "menhirs" (letterlijk: "lange stenen") waarvan de functie of betekenis nog steeds onduidelijk is, maar die doorgaans worden beschouwd als gedenksteen of cultusmonument. En je vindt hier ook aardig wat "dolmens" (Bretoens voor "stenen tafel") of "hunebedden". Deze grafmonumenten  dateren op zijn minst van een paar millennia voor Christus en bestaan uit een of meer platte dekstenen, ondersteund door een aantal rechtopstaande exemplaren. Volgens esoterische vorsers als Paul de Saint-Hilaire is er evenwel meer aan de hand: in zijn boek Raadselachtige Ardennen beschrijft hij ze als een "prehistorische sterrenwacht", die opgericht werd lang voor er sprake was van de pyramiden. Rond stenen als de Pierr...