Mysterieus België

Dit is een fragment uit een boek-in-wording, De Paus van Satan , van Patrick Bernauw & Filip Coppens (foto's Marc Borms) Essay van J.-K. Huysmans: ‘Mysteries van Orval’ (1894) In 1070, 29 jaar vóór de Eerste Kruistocht, arriveerden in de Ardense bossen enkele monniken, afkomstig uit Calabrië in Zuid-Italië. Ze stonden onder de leiding van een man die Ursus heette en werden verwelkomd door Mathilde van Toscane, hertogin van Lotharingen en naar verluidt tevens de tante en pleegmoeder van Godfried van Bouillon. Van haar kregen ze het land cadeau dat nu bekend staat als Orval en gelegen is in de Belgische provincie Luxemburg, niet ver van het Franse Stenay waar ooit de Merovingische koning Dagobert II werd vermoord. Voordat deze monniken zich in de streek van Orval vestigen, woonden daar geen mensen. Er werden wel enkele Merovingische graven ontdekt in de buurt van een bron, die al snel ook een bron van legendes werd. Mathilde zou hier namelijk haar gouden trouwring verlo...

De zeer Vlaamse en zeer landelijke variant van de aloude Atlantis mythe vinden we terug in het relaas van wat het "slechte" Zoutleeuw overkwam, waar de trotse rijkeluizen de paupers vernederden en uitbuitten, zodat de zondige stad door God gestraft en verzwolgen werd. Hierbij moeten we wel opmerken dat er geen verband bestaat tussen het huidige en het "slechte" Zoutleeuw, want dat bestaat dus niet meer. De legende vertelt hoe Zoutleeuw eeuwen geleden een rijke en trotse stad was, met prachtige gebouwen en kastelen, zodat de vorsten zelfs het plan opvatten er hun hoofdstuk van te maken. Uitdagend rezen de geweldige torens ten hemel, als de verpersoonlijking van de vele hoogmoedige rijken die ze beschermden. Tevergeefs klopte de arme bedelaar op de poort van die kastelen - ze bleef gesloten, en ging ze toch open, dan was het om de hond buiten te laten die de armelui moest verjagen, zodat de rijkelui hun dagen in ledigheid en hun nachten met braspartijen konden doo...

De streek rond Wéris, bij Durbuy en Barvaux, gelegen tussen de Ourthe en de Aisne, wordt wel eens het Belgische Stonehenge genoemd, vanwege de talrijke prehistorische megalieten die men er aantreft. Je struikelt hier over de "menhirs" (letterlijk: "lange stenen") waarvan de functie of betekenis nog steeds onduidelijk is, maar die doorgaans worden beschouwd als gedenksteen of cultusmonument. En je vindt hier ook aardig wat "dolmens" (Bretoens voor "stenen tafel") of "hunebedden". Deze grafmonumenten  dateren op zijn minst van een paar millennia voor Christus en bestaan uit een of meer platte dekstenen, ondersteund door een aantal rechtopstaande exemplaren. Volgens esoterische vorsers als Paul de Saint-Hilaire is er evenwel meer aan de hand: in zijn boek Raadselachtige Ardennen beschrijft hij ze als een "prehistorische sterrenwacht", die opgericht werd lang voor er sprake was van de pyramiden. Rond stenen als de Pierr...