Walter De Donder vertelt een verhaal over de Hopduvel
Dat gitzwarte boek zat hier ergens
gewoon in de brievenbus.
Het had blanco bladzijden, op de
eerste na. Daar stond dit geschreven:
Woensdag om 14.00 uur bij het Boshol als je durft.
Jan
De Lichte
Het Boshol was ongeveer anderhalve
meter breed en bijna drie meter lang. Je kon er niet rechtop in staan, maar als
rovershol was het best bruikbaar. In tijden van oorlog vormde het een prima
verkenningspost. Maar de bendenoorlogen lagen al lang achter de rug, de
wapenstilstand was bezegeld met een reuzenbarbecue, en het Bosbol had een groot
stuk van zijn aantrekkingskracht verloren… ook al omdat ze steeds groter
werden. Omdat ze groeiden, snap je? Het was geen pretje voortdurend op je
hurken te moeten zitten in zo’n krap Boshol!
Dimitri vond het vreemd van Jan De
Lichte, dat hij een vergadering belegde in het Boshol. Comfortabel was het er
niet. De vloer bestond uit vieze harde planken, de wanden waren gestut en die
stutten beperkten je bewegingsruimte nog eens extra. En overal hingen
spinnenwebben… en dikke vette spinnen rond.
Bij het Boshol was Jan De Lichte in
geen velden of wegen te bespeuren. Was dit soms een bar flauwe grap? Nu hij zo
ver gekomen was, wilde Dimitri niet zomaar terugkeren. Hij had het boek
meegebracht, er stond nog iets op de laatste pagina geschreven…
Y’ai!
Ng’ngah Yog-Sothoth!
H’ee-l’ greb f’ai’ throdog!
u aah!
Ogthrod ai’f geb’lee’h Cthulhu!
‘n Gah’ng ai’Y Zhro!... Hopduvel!
En toen zag Dimitri… Hét!
Eerst wilde hij zijn eigen ogen
niet geloven. Daarna voelde hij een bijna onweerstaanbare drang om het op een
lopen te zetten. De gedachte aan Jan De Lichte, die hem dan misschien als de
eerste de beste bange wezel door de velden zou zien spurten, schonk hem zijn
koelbloedigheid terug. Ten slotte werd hij ook… ààngetrokken door wat zich daar
in de klamme aarde van het Boshol bevond.
Een ontwortelde boom was voor het
Boshol gevallen, en waar hij ooit in de grond verdween, zat nu een breed, diep,
gekarteld gat. En in die krater… Eerst hield hij het voor een stuk speelgoed,
een pop of zo…
Maar toen hij dichterbij kwam,
stokte de adem hem in de keel. De wortels van de omvallende boom hadden de
aarde doen openscheuren en in een van die brede kloven was heel duidelijk… een
hoofd te zien! Nu ja, geen hoofd met vlees eraan en haar erop natuurlijk, maar
een mat glanzende doodskop bekroond met een krans van bruin verkleurde,
rottende hoppebellen!…
Plotseling stak de wind met
onverwachte kracht op. Een grote zwarte vogel vloog krassend op uit een
boomkruin, woest klepperend met zijn geweldige vleugels. En de kruinen van de
bomen begonnen te wiegen in een sinistere dansen, krakend met hun takken,
ritselend met hun struikgewas. En uit de aarde werkte zich het skelet van de
Hopduvel omhoog, een levende dode gekleed in hopperanken, die zich traag
oprichtte, alsof zijn beenderige ledematen aan touwtjes hingen, waaraan door
een onzichtbare poppenspeler getrokken werd.
De Hopduvel zou Dimitri zijn
donkere krater in trekken als de jongen het niet meteen op een lopen zette. Hij
strekte zijn klauwen al naar hem uit! En dus ging Dimitri er als een pijl uit
een boog vandoor. Hij rende en rende – takken striemden zijn gezicht, en hij
zou gezworen hebben dat het met opzet gebeurde, dat de Hopduvel ermee zwaaide
als waren het evenzovele zwepen… En dan die zuigende geluiden in de drassige
grond… Kwamen ze dichterbij?
De jongen was geheel buiten zinnen
toen hij eindelijk de bewoonde wereld bereikte. ‘De Hopduvel!’ brabbelde hij. ‘Help
mij asjeblief! De Hopduvel zit achter me aan!’
Maar op velden en wegen viel geen duvel
meer te bekennen… Er werd alleen een merkwaardig, slijkerig spoor van
halfvergane hoppebellen en ranken aangetroffen, tussen een ontwortelde boom en
die huizen daar, waar Dimitri werd gevonden…
Je kunt de fotoroute (PDF) en de MP3's met alle verhalen van de "klankwandeling" In het Spoor van de Hopduvel hier gratis downloaden:
Het boek In het Spoor van de Hopduvel vind je hier:
Reacties