Hamme: Het Reuzenbeen
Het reusachtige been dat ooit in het portaal van de kerk van Hamme bewonderd kon worden, heeft men weggeborgen in een schrijn. Jammer, want het zou gaan om het dijbeen van een reus, dat in de Durme werd gevonden. Een groot aantal geleerde heren bestudeerde het been en kwam tot de slotsom dat het dubbel zo groot was als dat van een “gewone” mens.
Eigenlijk is dit niet zo merkwaardig, als je weet dat er in vroeger tijden niet minder dan drie reuzen in het Waasland woonden: één in Hamme, één aan de andere oever van de Durme en één op een zeer geheime plek die niemand kende. Van deze laatste reus is alleen nog bekend dat hij geen veerboot of brug nodig had om de Durme over te steken: hij waadde eenvoudig door het diepe water. En ook de stroming kon hem niet deren.
Over de twee eerste reuzen vertelt men in Hamme nog steeds het verhaal van hun verschrikkelijke ruzie. De eerste reus beweerde namelijk dat de tweede kleiner was, en dat vond de tweede larie. Ten einde raad, en moe van het bakkeleien, besloten ze naar de kerk van Tielrode te trekken, die op dat ogenblik net in aanbouw was. Wie van hen beiden een steen op de half afgewerkte toren kon leggen, zou de grootste zijn. Het verschil in lengte moet heel klein geweest zijn, want ze slaagden allebei in de proef.
De twee reuzen verzoenden zich met elkaar en hielpen de bewoners van Tielrode bij het afwerken van de kerktoren. Voor hen was dat een makkelijke klus. Ze hadden niet eens stellingen nodig.
De naam van de reus van Hamme was Polydoor. Het was een zeer zachtmoedige reus. Op zeker ogenblik trouwde hij en kreeg hij vier kleine reusjes: Dolfydoor, Jackydoor, Luckydoor en Willydoor. Zij trekken met hun papa nog regelmatig in een stoet door de straten van Hamme…
Reacties