Gent: Geraard van het Duivelsteen
Het verhaal van de zonen van de Duivel begint in 1213, wanneer Zeger II, burggraaf van Gent, wordt gezegend met een zoon, Geraard Vilain genaamd. Op zijn 13de verjaardag vraagt zijn vader hem mee op kruistocht te trekken, maar Geraard weigert en de volgende dag vindt men zijn vader dood in zijn bed. ‘Vermoord door zijn eigen vlees en bloed!’ fluistert men in de goede stad Gent. En voortaan noemt eenieder de nieuwe burggraaf van Gent ‘Geraard de Duivel’.
Geraard de Duivel laat een somber kasteel bouwen met dikke muren en een indrukwekkende Rode Toren. In de crypte brengt hij zijn dagen door met braspartijen en gruweldaden. Zijn vrouw geeft hem een zoon, ook Geraard geheten, met een even donkere huidskleur en hetzelfde zwarte haar als de vader. Daarom wordt de zoon ‘Geraard de Moor’ genoemd. Geraard de Duivel vindt het niet prettig dat hij zo bruin is van vel en zo zwart van haar. En dus schopt hij zijn vrouw dood.
Korte tijd later worden de Duivel en de Moor verliefd op hetzelfde mooie meisje. De Duivel stuurt de Moor naar de Rode Toren, om er met twee schippers hun huwelijksreis te bespreken. In werkelijkheid moeten ze de Moor aan handen en voeten gebonden, in een zak, van de toren in het water te gooien. Maar de zoon vertrouwt de vader niet. In een herberg zet hij vrolijk de bloemetjes buiten en wanneer de Duivel met de twee schippers een glas wil drinken op de goede afloop van de zaak en de schemerige trap van de Rode Toren bestijgt, denken de huurmoordenaars dat zij met de Moor te maken hebben. Ze slaan de vader bewusteloos, stoppen hem aan handen en voeten gebonden in een zak en gooien hem in het water…
Geraard de Moor sterft op het einde van de 13de eeuw, maar zijn schanddaden en die van zijn vader leven voort. Het Duivelsteen is behekst, fluistert men in de goede stad Gent. Het is een spookslot, waar vader en zoon elkaar rusteloos achtervolgen. En elke 13 jaar of zo wordt hij hier ergens opnieuw geboren: een zoon van de Duivel...
Een jonge vrouw, aan handen en voeten gebonden en in een leren zak gestopt, werd ooit van de Rode Toren in het water geworpen. Waarom en door wie vertelt het verhaal niet. Maar de chansonnier Gerard de Duivel beweerde wel eens dat hij haar schim had gezien. Ook zij doolde nog steeds rond in het Duivelsteen. Anderen zouden haar eveneens waargenomen hebben achter een van de 13 grote spitsboogvensters. Soms hoort men haar ook in het water plonzen. Al kan dat natuurlijk best de Duivel zelf zijn…
Hier is de Legende van Geraard de Duivel, verwerkt in een luisterspel - 'hoorspel' zegt men in Nederland -, een muzikale monoloog met de stem van Anton Cogen, dezer dagen ook bekend als Commissaris Migraine uit Mega Mindy:
Reacties