Fool's Gold
Dit is Sleutel 10 van de Schatkamer... en de Schattenjacht start hier!
Op mijn aandringen bracht Carmencita mij in contact met de meer-dan-stokoude gids Barney Barnard, wiens naam ik meer dan eens in de krantenarchieven had ontmoet. Niet verwonderlijk, want ouwe Barney had tijdens zijn lange leven meer dan dertig zoektochten geleid en welgeteld zevenentwintig lijken gevonden in de Bergen van het Bijgeloof.
Toen de gids Carmencita in zijn houten huisje in Florence, een dorpje in de buurt van Phoenix, zag opdagen, begroette hij haar heel hartelijk. Die twee kenden elkaar al een hele tijd, zoveel was duidelijk.
'Deze meneer wil jouw verhaal over de Mijn van de Hollander horen,' stelde Carmencita me voor. En op zijn stoffig terrasje, terwijl het koeler werd en de zon langzaam en bloedrood onderging, vertelde ouwe Barney honderduit. Ik dronk een fris biertje, keek naar de langer wordende schaduwen en vroeg me af of het mysterie van de Mijn van de Hollander ooit opgelost zou worden.
'Tuurlijk,' bromde Barney. 'Tuurlijk. Wat is er precies aan de hand? Mensen die te dicht in de buurt van de mijn komen, worden neergeschoten! Right?'
'Right!' zei ik.
'De vraag is: door wie? Als ze worden vermoord, omdàt ze te dicht in de buurt van de mijn gekomen zijn, dan zijn de daders mensen die weten waar de mijn zich bevindt. Kerels die, met andere woorden, de mijn proberen te beschermen tegen pottenkijkers. Net als Old Snowbeard destijds. Right?'
'Right!' zei ik.
'We weten dat mensen die de bergen in trekken om er van de natuur te genieten en de bloemetjes en de bijtjes gade te slaan, meestal ongemoeid worden gelaten. Maar zij die op zoek zijn naar goud...' Barney kromde zijn vinger rond de denkbeeldige trekker van een Smith & Wesson en liet de lucht fluitend ontsnappen tussen de twee voortanden die hem nog restten. 'Pffwiiééét!'
'Right!' zei ik.
'Nu moet je weten dat de Apachen lange tijd de enige bewoners waren van de Superstition Mountains... De Indianen die daar voor hen woonden, hebben ze er op de punt van hun pijlen uit gejaagd... Best mogelijk dat ze, toen ze gingen beseffen welke waarde de blanke man hechtte aan het gele metaal, besloten hebben dat geen enkel bleekgezicht hun goud mocht aanraken...' Hij keek Carmencita strak aan en sprak toen, hees fluisterend, dat woordje uit waarmee hij iedere zin leek te besluiten. 'Right?'
Hij liet het niet klinken alsof hij wilde dat ze zijn stelling zou beamen. Nee, hij liet het klinken alsof zij er net als hij àlles van wist. Alsof ze samen in een soort complot zaten. En Carmencita? Het meisje met het Indiaanse en Mexicaanse bloed in de aderen, het meisje dat luisterde naar de naam Peralta –
een klinkende naam in de geschiedenis van de Mijn van de Hollander – sloeg de ogen neer en reageerde niet.
Barney spuwde een geelachtige fluim in het zand, over de reling van zijn terras. Nadenkend streek hij met een brede, bruinverbrande hand over zijn raspende stoppelbaard. 'De Apachen beweren dat er een vervloeking boven het hoofd hangt van de blanke man die het waagt in hun heilige bergen door te dringen... Hebben hun tovenaars en hun chefs die vervloeking verzonnen, om hun goud te beschermen tegen de blanke man en tegelijk hun eigen volk te beschermen tegen de goudkoorts? Hebben zij dààrom de legende verspreid dat het goud een geschenk was van de Dondergoden? Een geschenk dat de Apachen alleen maar mochten gebruiken in tijden van tegenspoed?' Opnieuw wierp Barney een doordringende blik in de richting van Carmencita. Er hing een haast tastbare spanning in de lucht. In het vuilgrijze hemd van Barney, onder zijn oksels, verschenen grote zweetkringen. 'Vandaag de dag vormt de Mijn van de Hollander nog altijd de schat van de Apachen, mister... En ze gebruiken het goud alleen wanneer de omstandigheden hen daartoe dwingen...'
Carmencita schoof ongemakkelijk heen en weer op haar stoel.
'Ik zal je 'n voorbeeld geven. In de lente van 1942 stierven heel wat van hun runderen aan een onbekende ziekte. De Apachen trokken toen de Bergen van het Bijgeloof in... Om de hulp van de Dondergoden in te roepen, beweerden ze... Maar ze keerden terug met zakken vol goud, waarmee ze in Kansas nieuwe runderen kochten...' Ouwe Barney legde zijn hand op mijn knie en informeerde ernstig: 'Als u geld nodig hebt, wat doet u dan, mister?'
'Dan ga ik naar de bank,' zei ik.
'Right! Dan gaat u naar de bank! En wat doen de Apachen? Zij trekken hun heilige bergen in!'
'Maar de Hollander dan?' wierp ik op.
'Och, de Hollander... Er wordt wel eens gezegd dat hij, toen hij voor het eerst in Phoenix opdook, vergezeld was van een jonge squaw... Een Apache, inderdaad...'
Op dat ogenblik sprong Carmencita op, alsof ze door een adder was gebeten. 'Okay Barney!' zei ze. 'Zo is het wel genoeg geweest! De zon is al onder en morgen keert onze gast terug naar België! Hij heeft een uitputtende dag voor de boeg!'
Tiens, dacht ik, morgen keer ik terug naar België. Bedankt voor de informatie, Carmencita.
Ouwe Barney grijnsde. 'Je hebt gelijk, Carmencita.'
Het klonk ongeveer als: 'Je hebt gelijk, Carmencita... We mogen hem nu ook weer niet té veel vertellen, hé? Hij ziet er wel niet al te snugger uit en als je 't mij vraagt, stelt hij ook niet veel voor met een Smith & Wesson in z'n vuist, maar we moeten toch voorzichtig blijven, hé?'
En toen drukte hij me de hand.
'Don't forget, mister,' fluisterde hij me toe bij het afscheid, en zijn adem rook naar tabak en verschaald bier. 'Don't forget... Gold is where you find it, and you find it…’
Barney maakte zijn zin – een eigen versie van een oud gezegde – niet af. Nochtans is het goud daar te vinden… in die ontbrekende drie woorden, die aan elkaar geschreven worden. Vind je de laatste sleutel, dan vind je het ook het goud van de Lost Dutchman:
Reacties